Bałkany 2012. Część 15 – „Have nice time in Albania” Shkodra i Kruja
25.04.2012 Czyli dwa tygodnie w podróży
Poranek jest mocno pochmurny, co utwierdza mnie w przekonaniu, że raczej nie jestem zbyt dobrą pogodynką czy meteorologiem. Moje wczorajsze przewidywania odnośnie ładnej pogody nijak się mają do rzeczywistości.
Usiłuję ogarnąć mało przytomnego z powodu niewyspania Marka. Kiedy mi się to w końcu udaje, podjeżdżamy do pobliskiego wodospadu, by w jego okolicy zjeść śniadanie. Gdy jesteśmy w połowie konsumpcji kanapek, zaczyna lać i dość mocno wiać. Pakujemy się w lekkiej panice do Kianki i kiedy wsiadamy z całym majdanem do jej przytulnego wnętrza, deszcz ustaje. Złośliwa i ewidentnie ruda bestia jest z tego deszczu…
Analizując naszą sytuację, decydujemy się pojechać do Shkodry, by spróbować złapać tam wifi , w celu sprawdenia jakieś prognoz pogody. Kiedy jedziemy drogą wzdłuż jeziora Koman, nadciąga wodny Armagedon. Stwierdzenie, że leje jak z cebra, wydaje się w tym momencie średnio oddawać obraz sytuacji.
Docieramy do Shkodry, w którym znów panuje chyba typowy dla tego miasta rozgardiasz. Jesteśmy jednak znacznie mniej zaskoczeni, niż za pierwszy razem. Z drugiej strony, z racji panującej ulewy, po ulicach kręci się znacznie mniej ludzi i samochodów. Porzucamy Kiankę i wyruszamy na poszukiwania darmowego wifi. Ostatecznie wybieramy Lobby Bar przy Rruga Studenti, gdzie poimy się kakao i korzystamy z wifi do woli. Aktualizujemy Kiankowy profil na fb oraz kontaktujemy się z rodzinami i znajomymi. Kontrolujemy również stan naszych kont bankowych, co zasadniczo jest podczas wyjazdu dość istotną kwestią. Sprawdzamy również prognozy pogody i gdy to robimy, ulewa ustaje i wychodzi piękne słońce. Na ulicach, jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki, od razu robi się tłoczno a chaos się wzmaga. Postanawiamy znów udać się do informacji turystycznej, by porozmawiać z sympatyczną Albanką. Tam podejmujemy decyzję – jedziemy na samo południe Albanii, do Sarandy! Po drodze odwiedzimy Kruję, Tiranę, Dures. A może będąc w samej Sarandzie udamy się do Grecji, po to by „odhaczyć” kolejny, bałkański kraj na naszej trasie.
Meczet w Shkodrze
Na ulicach Shkodry
Typowy sklep – magazyn
W coraz większym upale opuszczamy Shkodrę. Na wyjeździe z miasta znajduje się Twierdza Rozafa. Ta monumentalna ruina kusi nas z jednego powodu – wszystkie przewodniki zachwalają widok, jaki się z niej roztacza. Przy tak pięknej pogodzie, jaka właśnie się dla nas zrobiła, aż grzechem byłoby nie skorzystać. Sama Twierdza pochodzi z czasów iliryjskiego państwa królowej Teuty (III – II w p.n.e.), czyli jest dość wiekowa. Dla historii Albanii jest ważna również z innego względu. W XV wieku stacjonował tu oddział albańskiego bohatera narodowego – Skanderberga. Oczywiście oblegana była w tym czasie przez Turków i dopiero w 1479r. padła, jako ostatnie miejsce oporu na albańskich ziemiach. Ostatni raz pełniła swoja obronną rolę w 1913 roku, kiedy Turkowie prowadzili z niej obronę Shkodra przed wojskami czarnogórskimi. (za: Stanisław Figiel, „Albania. Przewodnik”, Wydawnictwo Bezdroża, 2013)
Twierdza Rozafa
Kiedy docieramy do twierdzy, okazuje się, że właśnie zwiedzają ją liczne, szkolne wycieczki. Do środka ruin nie wchodzimy, lecz ze szczękami do kolan usiłujemy obfotografować to, co widzimy wokół nas. A jest bajkowo! Ośnieżone Alpy Albańskie, Jezioro Shkoderskie, Shkodrę i jego okolice, Ołowiany Meczet (który akurat jest trochę zalany). Jesteśmy w pozytywnym szoku, że pogoda zmieniła się tak diametralnie.
Widoki z Twierdzy Rozafa…. BAJKA!
Blisko środka tej fotografii znajdziecie Blaszany Meczet
Żegnamy się z Twierdzą Rozafa i udajemy się drogą wiodącą do Tirany. Naszym celem jest Kruja, którą przewodniki rekomendują jako jedna z nielicznych miejsc w Albanii, gdzie można zakupić ciekawe i ładne pamiątki z tego kraju, a także rękodzieło artystyczne.
W Fushe – Kruje, które przecina droga SH-1 ze Shkodry do Tirany, odbijamy w stronę Kruji. Nie jest to takie proste, gdyż na naszej trasie staje AUTOSTRADA. Tak, w Albanii mają takie cudo. Owszem, nie jest zbyt długa, bo i kraj do największych nie należy, urywa się dość nagle, występują na niej chwilowe braku asfaltu, pod prąd poruszają się po niej wszystkie możliwe pojazdy i generalnie nie przypomina tych typowo europejskich, do których jesteśmy już jakoś przyzwyczajeni. Przez autostradę gubimy odpowiedni zjazd na Kruję, ale ostatecznie udaje nam się poprawić ten nawigacyjny błąd. Przejazd przez Kruję na Nizinach dostarcza nam kolejnej porcji albańskich, drogowych wrażeń. Sformułowanie, by mieć oczy dookoła głowy, jest w tym momencie jak najbardziej adekwatne.
Sama Kruja nie należy do zbyt dużych miast, natomiast jest malowniczo położona na zboczach pasma Ligenit – Kruja. Aby do niej dojechać, należy pokonać pełen serpentyn podjazd, wiodący przez zalesione, dające przyjemny cień, zbocza. Samo miasteczko to swoisty labirynt. Niby są drogowskazy, ale i tak można się całkiem mocno pogubić. Jakoś udaje się nam dotrzeć, tam gdzie chcemy i na dzień dobry jesteśmy kasowani 300 leków na parking. Stanowczo za dużo, jak na tutejsze realia.
Z parkingu trafiamy od razu na klimatyczny bazarek, który tak dokładnie opisują wszystkie przewodniki. Uliczka bazarowa, stylizowana na typowo turecki bazar, składa się z niewielkich sklepików i warsztatów tkackich, gdzie autentycznie można kupić wszystko: od typowego chińskiego badziewia, po kaszmirowe szale czy naczynia wykonane z drzewa oliwnego. Ceny są bardzo zróżnicowane, ale jak na prawdziwym bazarze oczywiście można się targować. My lądujemy u wyjątkowo gadatliwego i roześmianego Albańczyka, u którego kupujemy misę z drzewa oliwnego dla moich rodziców, małą butelkę rakii (która po powrocie do Polski okazała się być najlepszą, jaką piliśmy), dużą butelkę koniaku Skanderberg oraz popielniczkę w kształcie bunkra dla rodziców Marka. Udało nam się wytargować całkiem dobrą cenę na te wszystkie zakupy, a w prezencie otrzymaliśmy jeszcze długopisy z flagą Albanii, które służą mi po dziś dzień. Tak czy inaczej sprzedawca swoje zarobił.
Po zakupach udajemy się do Twierdzy. Na jej terenie znajduje się Muzeum Skanderbega oraz nieco poniżej, Muzeum Etnograficzne. My jednak nie jesteśmy zbyt wielkimi fanami muzeów i nie zaglądamy do nich. Teraz nieco żałuję, gdyż w 2013 moi rodzice odwiedzili Kruję i byli w obu muzeach. Twierdzili, że warto wydać tych kilka leków, na ich zwiedzanie. Cóż, może nadarzy się jeszcze jakaś okazja, by tam zawitać.
Kiedy spacerujemy po terenie twierdzy, zaczepia nas Albańczyk sprzedający jakieś tkane materiały. Zagaduje skąd jesteśmy i gdy słyszy, że z Polski, to bardzo się cieszy. „Wiecie, ja we Włoszech pracowałem z Polakami i bardzo ich lubiłem!” Stwierdził również, że nasi rodacy licznie przybywają w ten rejon Albanii w okresie czerwca i lipca. Trochę się zatem zdziwił, że dotarliśmy tu w kwietniu. Postanawiamy podpytać się go, co może nam polecić w tej okolicy. Oprócz muzeów, wskazał nam pasmo górskie, które dominuje nad miasteczkiem. Podobno od 6 miesięcy wiedzie na nie świeżutki i pachnący nowością asfalt. Oprócz tego, ze wzgórza roztacza się piękny widok, na prawie połowę Albanii. Chęć zobaczenia panoramy ze wzgórza o wdzięcznej nazwie Sarisalltikut, zwycięża nad wszystkimi innymi opcjami. A nowa, albańska droga? Tego również musieliśmy doświadczyć na własnej skórze.
Jednak najpierw doświadczamy kompletnego zagubienia w Kruji. Oczywiście brakuje jakichkolwiek drogowskazów, które mogłyby nas wyprowadzić w góry. Zaczynamy pytać miejscowych o drogę. Jedni z powodu bariery językowej, inni chyba z lenistwa nie bardzo chcą lub mogą nam wytłumaczyć, jak dojechać na wzgórze Sarisalltikut. Kiedy po przejechaniu czwarty czy piąty raz obok pomnika Skanderbega i przystanka minibusów, lądujemy znów przy jakiejś drodze wiodącej w dół, Marek stwierdza, że to bezsensu i usiłuje zawrócić Kiankę by ruszyć w stronę Tirany. Wtedy właśnie podjeżdża do nas Albańczyk z pytaniem, czy może nam jakoś pomóc. Tłumaczymy mu, że usiłujemy dotrzeć na wzgórze, jednak jakoś nam to nie idzie. Stwierdza, że pokaże nam drogę, tylko musimy za nim pojechać. Przez gąszcz uliczek wyprowadza nas na drogę, która wiedzie prosto na Sarisalltikut. Na dowiedzenia stwierdza: „Have nice time in Albania!!” Dla takich momentów naprawdę warto jest podróżować.
Na nowiutkiej drodze
Pniemy się wąską, górską ale gładką jak stół drogą. Ten nowy i pozbawiany chwilowych braków asfalt jest swoistym ukojeniem dla Kianki i dla nas. Do tego warto zaznaczyć, że trasa ta jest wyjątkowo urokliwa i widokowa.
Docieramy na samo wzgórze, gdzie znajduje się stacja przekaźnikowa i budynek straszydło. Jest tam też duży parking, na którym porzucamy zziajaną Kiankę. Natomiast widok, jaki rozpościera się ze wzgórza, ciężko opisać słowami. Po prostu jest tam pięknie. Czy widać połowę Albanii? Można uznać, że tak.
Idziemy na spacer wzdłuż grzbietu. Samą Kruję widać niemalże z lotu ptaka. Na jakimś bezimiennym szczyciku wypijamy piwo i medytujemy nad dalszym planem podróży. Kombinujemy, jak tu odwiedzić Grecję. Może nam się uda ta sztuka… Czas pokaże!
Kruja z lotu ptaka (Jeśli się dobrze przyjrzycie, to zobaczycie, że na stadionie właśnie trwa mecz!)
Panorama ze wzgórza
oraz krótki filmik widokowy (lepiej wyłączcie dźwięk, jeśli nie chcecie słyszeć mojego mamrotania 😛 )
Wracamy do samochodu po kolejny piwko i siadamy nieopodal budynku straszydła. Nadchodzi „złota godzina” z zachodem słońca i zapadającym powoli zmrokiem. Marek dzielnie robi nocne zdjęcia, wykorzystując do tego „naturalne” statywy. Panuje dość spory chłód, dlatego ja zakopuję się w śpiworze, we wnętrzu Kianki.
Dziwadło
Wieczorne impresje
Wielka fabryka?
Kiedy powoli zasypiamy, wokół samochodu zaczynają kręcić się jacyś miejscowi. Ktoś puka w drzwi od mojej strony, doprowadzając mnie tym samym do lekkiego zawału. Jednak kiedy Marek wygląda na zewnątrz, nikogo nie ma. Duchy, czy co?
