Parę słów o Bachledovej Dolinie i okolicach

Ścieżka w Koronach Drzew znajduje się na terenie Magury Spiskiej, tuż w sąsiedztwie Tatr Bielskich. Powstała w ośrodku Bachledka Ski & Sun, stanowiącym centrum sportów zarówno zimowych, jak i letnich. Gdy jest śnieg można tu szaleć na nartach lub desce, latem na turystów czekają szlaki piesze, rowerowe oraz liczne atrakcje. A jedną z nich od niedawna jest Ścieżka w koronach drzew Bachledka. Do tej pory Zdziar odwiedzaliśmy głównie latem, by Marek mógł poszaleć w bike parku, a ja połazić po górach. Okolica jest wyjątkowo malownicza i naprawdę widokowa. Do tej pory na grzbiecie, na którym spotyka się wyciąg krzesełkowy wychodzący z Bachledovej Doliny, jak i wyciągi z Jezerska i Frankovej, znajdowała się mała, drewniana wieża, z której tak czy inaczej można było podziwiać Tatry. Jednak Ścieżka w Koronach Drzew pozwala cieszyć się znacznie bardziej rozległą panoramą, o czym mogliśmy się przekonać w październiku.

Ścieżka w koronach drzew Bachledka – przyjedź tu w środku tygodnia

Do Zdziaru wybraliśmy się w piątkowy poranek. Wiedzieliśmy, że odkąd Ścieżka w koronach drzew Bachledka (Chodník Korunami Stromov) została otwarta, przyciąga tłumy i w weekendy jest tam naprawdę tłoczno. Naiwnie myśleliśmy, że w piątek i to na dodatek rano nie będzie tam zbyt wielu osób. Jakież było nasze zdziwienie, gdy po dojechaniu pod dolną stację wyciągu krzesełkowego w Bachledovej Dolinie zastaliśmy praktycznie całkowicie zastawiony parking. Na szczęście nam udało się na nim jeszcze zaparkować. Ale 2 godz. później nie byłoby to już możliwe. Bowiem kiedy wyjeżdżaliśmy z Bachledovej Doliny auta stały wzdłuż drogi oraz nieopodal potoku. Podobno w weekendy samochody trzeba zostawiać bezpośrednio w Zdziarze, który jednak oddalony jest o jakieś 30 min marszu od ośrodka narciarskiego.

Spacer do ścieżki i po ścieżce

Do Ścieżki w Koronach Drzew udaliśmy się pieszo. Generalnie z dwóch powodów. Po pierwsze wyciąg w Bachledka Ski & Sun jest potwornie wolny. Okazało się, że szybciej weszliśmy na górę, niż osoby, które w tym samym czasie, gdy my wyruszaliśmy, wsiadały na wyciąg. Po drugie, chcieliśmy zaoszczędzić 14 €, bowiem 7 € od osoby kosztuje wjazd i zjazd (6 € w jedną stronę). Bilety na ścieżkę kupujemy przy dolnej stacji wyciągu (8€ od osoby plus 2 € kaucji za karty magnetyczne). Dojście na górę zajęło nam jakieś 15 min.

Niestety rano pogoda nie rozpieszczała – było szaro, wietrznie i dość zimno. Dodatkowo Tatry zasnute były przez wał chmur, więc nie mogliśmy ich podziwiać w pełnej krasie. Wejście na ścieżkę znajduje się za niewielkim budynkiem, w którym kasuje się bilety. Następnie czeka spacer drewnianą kładką, która mniej lub bardziej ulokowana jest ponad czubkami drzew. W dwóch miejscach stworzono alternatywną wersję ścieżki, która jest nieco bardziej wymagająca. Np. można przejść po wąskiej, drewnianej kładce, poniżej której znajduje się metalowa siatka (nie jest to więc opcja dla osób z lękiem wysokości). Wzdłuż całej trasy znaleźć można punkty, w których pogłębić można swoją wiedzę na temat flory i fauny regionu. Głównie nastawione są one na najmłodszych odwiedzających, ale i dorośli sporo będą się mogli z nich dowiedzieć.

A na wieży…słońce!!

Ścieżka w Koronach Drzew Bachledka swój kulminacyjny punkt osiąga na wieży. Aby wejść na jej szczyt należy pokonać chodnik, który oplata ją w formie spirali. W środkowej części wieży znajduje się metalowa zjeżdżalnia, która jednak w trakcie naszego pobytu nie była jeszcze udostępniona. Kiedy wspinamy się na najwyższy poziom tej budowli, zaczyna wiać jeszcze bardziej. Momentami muszę naprawdę mocno trzymać się balustrady, by nie zostać pokonaną przez szalejące podmuchy.

Na samej górze czeka na nas najmocniej okupowana atrakcja ścieżki, czyli rozwieszona siatka z grubej liny, przez którą widać wszystkie poziomy wieży. Część osób traktowało tę konstrukcję jak trampolinę i po niej skakało. Część osób zaraz po wejściu na siatkę, kładło się i usiłowało jakoś wrócić na „stały ląd”. Marek wszedł na nią bez najmniejszych oporów, mnie chwilę zajęło, by przekonać się do tego pomysłu. Nie mam lęku wysokości, ale przez wiatr miałam przewiane zatoki i nieco kręciło mi się w głowie. Jak już je opanowałam, mogłam zdobyć siatkową konstrukcję.

W międzyczasie nad Bachledovą Dolinę przyszło słońce. Krajobraz natychmiast się zmienił, a jesienne barwy stały się dużo bardziej intensywne. Możemy podziwiać Pieniny i Tatry. Widoczność może nie była idealna, ale nie narzekaliśmy, bo przynajmniej mogliśmy się cieszyć nieco lepszą aurą.

Wiatr niestety dalej wiał, więc po ok. 20 min na wieży musieliśmy ją opuścić. Wyjście z terenu ścieżki poprowadzone jest przez sklepik z pamiątkami, gdzie nabyć można przede wszystkim pluszowe zabawki w kształcie najróżniejszych zwierzaków, głównie ptaków. Do auta wracamy pieszo, drogą biegnącą na lewo od górnej stacji wyciągu.

Ścieżka w koronach drzew Bachledka praktycznie

• ścieżka ma 1234 m długości, natomiast wieża osiąga wysokość 32 m;
• cennik: 8 € za wstęp na ścieżkę, 7 € za przejazd wyciągiem w dwie strony, 6 € za przejazd wyciągiem tylko w jedną stronę, zjazd zjeżdżalnią 1,5 € (w październiku zjeżdżalnia nie była jeszcze czynna);
• ścieżka jest czynna: IX 9.00-18.00, X-XI 9.30-16.00, XII-II 9.00-16.00, latem do 18.00. Aktualne informacje na temat godzin otwarcia znajdziecie na stronie Chodník Korunami Stromov.
• parking jest darmowy;
• nam dotarcie do ścieżki zajęło 15 min, natomiast spacer nią jakieś 40-50 min; przy lepszej pogodzie spędzilibyśmy tam zapewne więcej czasu;
• w weekendy bywa tam bardzo tłoczno, dlatego planując wizytę celujcie raczej w godziny poranne; w ciągu tygodnia raczej nie powinno być bardzo tłoczno;
• ścieżka przystosowana jest dla potrzeb osób poruszających się na wózkach inwalidzkich, ale również dla rodziców z dziećmi w wózkach; można też wchodzić z psami;

A o tym jak wygląda zwiedzanie ścieżki, możecie przekonać się oglądając nasz filmik:

Post Dlaczego warto odwiedzić Zdziar? Bachledova Dolina i Ścieżka w koronach drzew Bachledka pojawił się poraz pierwszy w Bałkany według Rudej.

Pogoda znów nas nie rozpieszcza. Gór nie widać, panuje ogólna mglistość. Postanawiamy rozplanować nasz dzień przy pomocy Geocachingu i ustalamy trasę u naszych południowych sąsiadów.

Jedziemy w stronę Strednicy. Na przejściu granicznym w Jurgowie zaglądamy do sporej skrytki, która służy m.in. jako hotel dla wędrownych przedmiotów – monet, bugów i kretów. Znajdujemy ją bez większych problemów i dorzucamy kilka przedmiotów.

Hawrań z Muraniem: http://www.geocaching.com/geocache/GC4H1E2_hawran-z-muraniem?guid=72832dbf-e84f-47b3-8525-edc2bf257a97

Ruszamy do Strednicy, lecz nie jedziemy bezpośrednio na nasz ulubiony, widokowy parking przy wyciągach (teraz i tak widoków nie było), lecz kierujemy się w stronę Osturnej. Zaskakują nas w tym rejonie Słowacji wyjątkowo zimowe warunki. Wszystko pokrywa świeża warstwa śniegu, a droga do lód i koleiny. Zatrzymujemy Kiankę przy rozejściu szlaków, przed dość charakterystycznym „wysokim szlabanie”.

Nietypowy dość szlaban

Marek sprawdza stan drogi wiodącej do samej Osturnej. Po chwili woła mnie, że w poprzek drogi stoi samochód. Biegniemy pomóc słowackiej rodzince z dwójką dzieciaków wepchnąć auto pod górę. Nie jest to takie proste, gdyż sami okropnie ślizgamy się na lodowym asfalcie. Na szczęście nasze wysiłki się opłaciły i rodzinka mogła w spokoju odjechać. Wracamy do Kianki, żeby zabrać nasze graty i ruszamy w stronę szczytu o wdzięcznej nazwie Repisko, gdzie został umieszczony kesz. Trasa z pewnością jest widokowa i pozwala podziwiać Tatry Bielskie, jednak dziś ogarniają nas chmury i śnieg. Widoczność momentami spada tylko do kilku metrów, jednak my możemy zachwycać się szronem, który utworzył fantazyjne formy na drzewach i krzewach.

Słaba widoczność była

Docieramy na szczyt Repiska. W podpowiedzi dotyczącej kesza znajdowała się informacja, że przy jego podejmowaniu może być potrzebny „team work”. Zasadniczo chodziło o podniesienie kamiennego ciężaru, z którym Marek poradził sobie sam. Po zalogowaniu się, zaczęliśmy śnieżną wędrówkę do Kianki.

Repisko: http://www.geocaching.com/geocache/GC4ACJF_repisko-1259-m?guid=b7ac09d8-3413-48ab-a87b-9ded2840989d

Kiedy znajdujemy się przy samochodzie rozważamy, co dalej zrobić z tak dobrze rozpoczętym dniem. Ja czuję się jakoś średnio na siłach, więc decydujemy się na lekką objazdówkę. Ruszamy zatem do miejscowości Osturna, do której można również dojechać od polskiej strony, z Łapszanki.

Droga wiodąca do Osturnej musi być bardzo widokowa, gdyż pięknie wije się wśród wzgórz. Trochę się śmieje z samych siebie, że chcieliśmy się tu wybrać na rowerach. W obecnych warunkach bardziej potrzebne były łyżwy.

Zjeżdżamy do samej Osturnej, która oczarowała nas w każdym calu. Niestety, zabrakło słońca, które mogłyby rozświetlić przepiękne, malowane, spiskie chatki. Obiecujemy sobie, że musimy tu wrócić w lecie, gdy wszystko będzie przesycone zielenią, słońcem i barwami. Jednak znów potwierdza się prawidłowość, że dzięki Geocachingowi można odkryć wartościowe miejsca.

Urokliwe chatki

Kesza podejmujemy bez większych problemów. Jest największym ze wszystkich, z jakimi mieliśmy dotychczas do czynienia. Wrzucam do niego rowerową mapę okolic Szklarskiej Poręby. Tak, wiem, trochę nie ten region, ale może komuś się przyda.

Osturna: http://www.geocaching.com/geocache/GC1WM6X_osturna?guid=97ba0eb9-60df-4412-81e5-fa5ae40db672

Wyjeżdżamy z Osturnej i kierujemy się w stronę Polski. Zatrzymujemy się w pobliżu wzgórza z anteną, na które wchodzimy by popatrzeć na widoki. Znów żałujemy, że aura nie jest odrobinę bardziej sprzyjająca, ale przynajmniej nie leje się nam na głowy i coś jednak widać.

Cukier puder na wzgórzach

Droga wiodąca do Polski

Opuszczamy urokliwą Osturnę i kierujemy się przez Velką Frankową i Spisskie Hanusovce do Jezerska, by zobaczyć stok narciarski, który przynależy do kompleksu Bachledowa. Większość osób odwiedza kompleks od strony Zdiaru, gdzie jednak dojazd jest znacznie prostszy. Od drugiej strony, należy przejechać przez całe Jezersko. Wioska jest wyjątkowo urokliwa, lecz wiodąca przez nią droga bardzo wąska. Docieramy na stok. Mimo, że ferie się skończyły kręci się tam sporo osób. Trasy narciarskie z tej strony gór są bardziej strome niż te, od strony Zdiaru.

Jedziemy dalej. Naszym celem jest Magurskie Sedlo. Na przełęczy znów są bardziej zimowe warunki niż w dolinach. Szron tworzy fantazyjne rzeźby nawet na najmniejszych gałązkach. Idziemy na krótki spacer do kesza, którego znajdujemy bardzo szybko. Porywamy z niego amerykańskiego Travel Bug’a, który wędruje po świecie od 2003 roku.

Krzyż na Magurskim Sedlu

Fantazja mrozu

Magurskie Sedlo: http://www.geocaching.com/geocache/GC3WAAH_magurske-sedlo-949-m-n-m?guid=6ba7b4bd-779c-48d7-8a76-7851c56f1cfa

Wracamy powoli na kwaterę, robiąc po drodze małe zakupy w Zdiarze. Mamy nadzieję, że optymistyczne prognozy na sobotę sprawdzą się i będziemy mieć w końcu chwilę ładniejszej pogody!

Zapisz

Post Marcowe Podhale część 3. Dzień na Słowacji pojawił się poraz pierwszy w Bałkany według Rudej.